The reading group series developed in the context of We don’t want to be stars (but parts of constellations) aspires to connect to the imminent potentialities of the community or assembly we are temporarily part of. The collective readings dip into the experience at hand "to give-on-and-with every possible contamination".[1]
De Reading Group serie – ontwikkeld in het kader van We don’t want to be stars – richt zich op de (potentiële) vermogens van de gemeenschap of verzameling waar we tijdelijk deel van uitmaken. De gekozen teksten en het gezamenlijk lezen leggen verbanden met de strategieën van het moment en geven ruimte aan allerlei vormen van contaminatie.[1]
Saturday, 5 April, 2025
14:30 and 19:00
Suns and Stars at GROND
Blijdorpstraat 1, Amsterdam
14:30 and 19:00
Suns and Stars at GROND
Blijdorpstraat 1, Amsterdam
Sociality in Rehearsal Reading Group #5
Sociality in Rehearsal Reading Group #5
Sociality in Rehearsal Reading Group #5
Sociality in Rehearsal Reading Group #4
Sociality in Rehearsal Reading Group #4
Sociality in Rehearsal Reading Group #4
The first five readings are all performed at GROND. The GROND collective has just finalized a space for new forms of living and working together. The collective is based on the first floor of Bajesdorp with a black box, kitchen, canteen, and two gardens.
The 4th Reading Group, guided by Marjoca de Greef and Anastasija Pandilovska, is focused on fragments of the book Wild Things: The Disorder of Desire by Jack Halberstam, including the section "Wildness, Loss, and Death”:
Wildness, [Michael] Taussig proposes, is “the death space of signification”. It cannot mean because it has been cast as that which exceeds meaning. Wildness cannot tell because it frames telling as another tool of colonial rule. Wildness cannot speak without producing both the colonial order that gives it meaning and the disruption of that order through temporal and spatial and bodily excess and eccentricity. Any queer theory of wildness runs the risk of reproducing the stable binary of civilization and barbarity that, as Walter Benjamin proposed, nests one inside the other: “There is no document of civilization that is not at the same time a document of barbarity.” But any queer theory that avoids the category of wildness runs the risk of reproducing the norms it critiques and stabilizing the system it seeks to unsettle.[2]
The 5th Reading Group in the context of We don’t want to be stars (but parts of constellations) - guided by Anastasija Pandilovska and Marc Nukoop, is broadcasted by Radio GROND. It is focused on fragments of the article "It's Just the City after All!" by Abdoumaliq Simone:
If the city remains important at all, it is as an ideological object, a repository of aspiration and cultivator of subjectivities, where individuals become ‘cities’ themselves through internalizing the values and capacities that the city was thought to represent (Wachsmuth, 2013). In a more incisive rendition, cities become singular crystallizations of an ‘urban now’ that folds in affects, imaginaries, tools and practices from across diverse historical periods and spatial instantiations, thus pointing to multiple articulations among diverse urban formations (Robinson, 2013).[3]
Blackness has historically been a vehicle to deny what is common, or at least to locate the criteria of what is to be seen and held possible as common firmly within white hands. But since many cities were largely built by black hands, and black bodies often served as the raw materials for generating the new urbanisms of the North, the denial of commonality or its reiteration only in very limited terms leaves out a significant swath of urban experience. That which is left out is not easily recuperated in readily available languages, sensorium or subjectivity. Just as blackness itself is a fabrication, that which is underneath the common, to use Fred Moten and Stefan Harney’s words, needs to be invented as well. So no matter how much the city might be ‘finished’ as a locus of urbanization, it is ‘just the city’, i.e. the possibility of reinvention.[4]
The 4th Reading Group, guided by Marjoca de Greef and Anastasija Pandilovska, is focused on fragments of the book Wild Things: The Disorder of Desire by Jack Halberstam, including the section "Wildness, Loss, and Death”:
Wildness, [Michael] Taussig proposes, is “the death space of signification”. It cannot mean because it has been cast as that which exceeds meaning. Wildness cannot tell because it frames telling as another tool of colonial rule. Wildness cannot speak without producing both the colonial order that gives it meaning and the disruption of that order through temporal and spatial and bodily excess and eccentricity. Any queer theory of wildness runs the risk of reproducing the stable binary of civilization and barbarity that, as Walter Benjamin proposed, nests one inside the other: “There is no document of civilization that is not at the same time a document of barbarity.” But any queer theory that avoids the category of wildness runs the risk of reproducing the norms it critiques and stabilizing the system it seeks to unsettle.[2]
The 5th Reading Group in the context of We don’t want to be stars (but parts of constellations) - guided by Anastasija Pandilovska and Marc Nukoop, is broadcasted by Radio GROND. It is focused on fragments of the article "It's Just the City after All!" by Abdoumaliq Simone:
If the city remains important at all, it is as an ideological object, a repository of aspiration and cultivator of subjectivities, where individuals become ‘cities’ themselves through internalizing the values and capacities that the city was thought to represent (Wachsmuth, 2013). In a more incisive rendition, cities become singular crystallizations of an ‘urban now’ that folds in affects, imaginaries, tools and practices from across diverse historical periods and spatial instantiations, thus pointing to multiple articulations among diverse urban formations (Robinson, 2013).[3]
Blackness has historically been a vehicle to deny what is common, or at least to locate the criteria of what is to be seen and held possible as common firmly within white hands. But since many cities were largely built by black hands, and black bodies often served as the raw materials for generating the new urbanisms of the North, the denial of commonality or its reiteration only in very limited terms leaves out a significant swath of urban experience. That which is left out is not easily recuperated in readily available languages, sensorium or subjectivity. Just as blackness itself is a fabrication, that which is underneath the common, to use Fred Moten and Stefan Harney’s words, needs to be invented as well. So no matter how much the city might be ‘finished’ as a locus of urbanization, it is ‘just the city’, i.e. the possibility of reinvention.[4]
De eerste vijf Reading Groups vinden allemaal plaats in GROND, waar het collectief net de laatste hand heeft gelegd aan een ruimte voor nieuwe vormen van samen leven en werken. GROND heeft zich genesteld op de begane grond van Bajesdorp met onder andere een black box, keuken, kantine en twee tuinen.
De 4de Reading Group, begeleid door Marjoca de Greef en Anastasija Pandilovska, richt zich op het boek Wild Things: The Disorder of Desire van Jack Halberstam. We lezen fragmenten van het hoofdstuk “Wildness, Loss, and Death”:
Wildheid, zegt [Michael] Taussig, is “de doodsruimte van betekenisgeving”. Wildheid kan niet betekenen, omdat het precies dat is wat betekenis overstijgt. Wildheid kan niet vertellen, omdat wildheid zich ophoudt in het grensgebied van het verhaal als vehikel voor koloniaal geweld. Als wildheid spreekt, dan zal het de koloniale orde voortbrengen die het betekenis geeft en diezelfde orde verstoren met een onbegrensde temporale, ruimtelijke en lichamelijke excentriciteit. Elke queer theorie over wildheid loopt het risico om de conventionele tweedeling tussen beschaving en barbaarsheid te reproduceren. Volgens Walter Benjamin is het een in het ander genesteld: “There is no document of civilization that is not at the same time a document of barbarity.” Maar elke queer theorie die de categorie van wildheid vermijdt loopt het risico de normen die het bekritiseert te reproduceren en het systeem dat het probeert te ontregelen te stabiliseren.[2]
De 5de Reading Group begeleid door Anastasija Pandilovska en Marc Nukoop, wordt uitgezonden door Radio GROND. We lezen fragmenten van “It's Just the City after All!” van Abdoumaliq Simone:
Als de stad al belangrijk blijft, dan is het als ideologisch object, als opslagplaats voor aspiraties en kwekerij voor meningen, waar individuen zelf ‘steden’ worden door de zogenaamde waarden en normen en de vermeende potenties van de stad te internaliseren. Meer precies: steden zullen een enkelvoudige vaste vorm aannemen van een ‘stedelijk nu’ waar gevoelens, visioenen, instrumenten en praktijken uit verschillende historische perioden en ruimtelijke implementaties ingekapseld worden, die zichtbaar blijven en zodoende de veelheid aan verbindingen tussen verschillende stedelijke constellaties verraden.[3]
Blackness is historisch gezien een vehikel om gemeenschappelijkheid te ontkennen, of in ieder geval om de criteria van wat als gemeenschappelijk gezien en mogelijk gehouden wordt, stevig in witte handen te houden. Maar omdat veel steden grotendeels door zwarte handen zijn gebouwd en zwarte lichamen vaak als grondstof hebben gediend voor de nieuwe stedenbouw van het mondiale noorden, laat het ontkennen van gemeenschappelijkheid – of het slechts in zeer beperkte termen erkennen ervan – een aanzienlijk deel van het stedelijke weefsel buiten beschouwing. Dat wat hiermee wordt weggelaten wordt niet als vanzelfsprekend herschreven, niet met voor de hand liggende woorden, gevoelens of meningen. Zoals Blackness zelf een vinding is, moet dat wat als vanzelfsprekend gezien wordt – dat wat, in de woorden van Fred Moten en Stefan Harney, “is underneath the common” – uitgevonden worden. Dus hoezeer de stad ook ‘af’ lijkt als locus van verstedelijking, het is ‘just the city’, die bij machte is om zichzelf her uit te vinden.[4]
De 4de Reading Group, begeleid door Marjoca de Greef en Anastasija Pandilovska, richt zich op het boek Wild Things: The Disorder of Desire van Jack Halberstam. We lezen fragmenten van het hoofdstuk “Wildness, Loss, and Death”:
Wildheid, zegt [Michael] Taussig, is “de doodsruimte van betekenisgeving”. Wildheid kan niet betekenen, omdat het precies dat is wat betekenis overstijgt. Wildheid kan niet vertellen, omdat wildheid zich ophoudt in het grensgebied van het verhaal als vehikel voor koloniaal geweld. Als wildheid spreekt, dan zal het de koloniale orde voortbrengen die het betekenis geeft en diezelfde orde verstoren met een onbegrensde temporale, ruimtelijke en lichamelijke excentriciteit. Elke queer theorie over wildheid loopt het risico om de conventionele tweedeling tussen beschaving en barbaarsheid te reproduceren. Volgens Walter Benjamin is het een in het ander genesteld: “There is no document of civilization that is not at the same time a document of barbarity.” Maar elke queer theorie die de categorie van wildheid vermijdt loopt het risico de normen die het bekritiseert te reproduceren en het systeem dat het probeert te ontregelen te stabiliseren.[2]
De 5de Reading Group begeleid door Anastasija Pandilovska en Marc Nukoop, wordt uitgezonden door Radio GROND. We lezen fragmenten van “It's Just the City after All!” van Abdoumaliq Simone:
Als de stad al belangrijk blijft, dan is het als ideologisch object, als opslagplaats voor aspiraties en kwekerij voor meningen, waar individuen zelf ‘steden’ worden door de zogenaamde waarden en normen en de vermeende potenties van de stad te internaliseren. Meer precies: steden zullen een enkelvoudige vaste vorm aannemen van een ‘stedelijk nu’ waar gevoelens, visioenen, instrumenten en praktijken uit verschillende historische perioden en ruimtelijke implementaties ingekapseld worden, die zichtbaar blijven en zodoende de veelheid aan verbindingen tussen verschillende stedelijke constellaties verraden.[3]
Blackness is historisch gezien een vehikel om gemeenschappelijkheid te ontkennen, of in ieder geval om de criteria van wat als gemeenschappelijk gezien en mogelijk gehouden wordt, stevig in witte handen te houden. Maar omdat veel steden grotendeels door zwarte handen zijn gebouwd en zwarte lichamen vaak als grondstof hebben gediend voor de nieuwe stedenbouw van het mondiale noorden, laat het ontkennen van gemeenschappelijkheid – of het slechts in zeer beperkte termen erkennen ervan – een aanzienlijk deel van het stedelijke weefsel buiten beschouwing. Dat wat hiermee wordt weggelaten wordt niet als vanzelfsprekend herschreven, niet met voor de hand liggende woorden, gevoelens of meningen. Zoals Blackness zelf een vinding is, moet dat wat als vanzelfsprekend gezien wordt – dat wat, in de woorden van Fred Moten en Stefan Harney, “is underneath the common” – uitgevonden worden. Dus hoezeer de stad ook ‘af’ lijkt als locus van verstedelijking, het is ‘just the city’, die bij machte is om zichzelf her uit te vinden.[4]
1. Édouard Glissant, Poetics of Relation (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2010): 222.
2. Jack Halberstam, Wild things: The disorder of desire. (Duke University Press, 2020): 39. [Translated in Dutch by Marjoca de Greef].
3 & 4. AbdouMaliq Simone, “It's Just the City After All!,” International Journal of Urban and Regional Research 40, no. 1 (2016): 211 - 212. [Translated in Dutch by Marjoca de Greef].
Made possible with the kind support of:
